Nowotomyski SOR - oddział ratunkowy, czy oddział błędnych diagnoz?

źródło zdjęcia

Witajcie

Wiem, wiem, należą mi się baty, bo ostatnio bardzo Was zaniedbałam. Obiecywałam dwa artykuły, tymczasem trudno jest mi się zebrać do napisania jednego. Też miewam gorsze okresy i zwłaszcza wtedy brakuje mi weny twórczej, motywacji i wiary. Mam nadzieję jednak, że będzie coraz lepiej i niebawem odzyskam radość i sens pisania. Tymczasem mamy środek wakacji, sezonu i o ile powyższe zaniedbałam, to z wypracowanej formy sportowej jestem bardzo zadowolona. Kolarstwo i bieganie, jak dobrze, że je mam, że mam w życiu coś, co pomaga przezwyciężyć życiowe bolączki… Pobrzmiewam dość pesymistycznie, bo jest we mnie cała masa negatywnych emocji, nie opuszczają jednak też te pozytywne, które mimo wszystko staram się pielęgnować w tej smutnej historii z mojego życia…

Z psychologicznego punktu widzenia śmierć bliskiej osoby jest jedną z najbardziej kryzysowych sytuacji w życiu człowieka. Wszyscy mamy świadomość, że kiedyś odejdziemy z tego pięknego świata. W końcu taka jest kolej naszej egzystencji, rodzimy się, dorastamy, wiedziemy lepsze, gorsze życie, dokonujemy lepszych, gorszych wyborów, nasz zegar bije aż do momentu, kiedy wskazówka staje, serce przestaje bić, mózg pracować, a my nie jesteśmy już w stanie na nic wpłynąć, niczego przekazać…

Mój tata odszedł 9 maja i był to jeden z gorszych momentów w moim dotychczasowym życiu… Chorował ciężko, od kilku lat miał problemy z poruszaniem się (RZS - Reumatoidalne Zapalenie Stawów), cukrzyca typu 1 i cała masa innych chorób współistniejących. Na koniec prawdopodobnie zaatakował go nowotwór, bądź na skutek RZS jego przewód pokarmowy wyglądał jak skorupa, nie odgrywając już swoich funkcji. W ostatnim okresie swojego życia cierpiał strasznie, a bezradność w takich sytuacjach jest najgorsza... Chciał być w nieświadomości do końca, powtarzał to zawsze kiedy mowa była o lekarzu... W swój ostatni poniedziałek życia postanowił wezwać pogotowie ratunkowe. Jego cierpienie musiało sięgać zenitu, znałam swojego ojca na tyle, aby mieć pewność, że zrobił to w ostateczności granic wytrzymałości swojego organizmu...

Tymczasem co się dzieje...

Przyjeżdża pogotowie, zespól ratowników z lekarzem w składzie. Tata został zabrany na SOR, SP ZOZ Nowy Tomyśl w złym stanie, wychudzony, z dużym brzuchem, nieproporcjonalnym do wychudzonej sylwetki, trafia na lekarza nazwijmy go Panem G., ten zleca wykonanie zwykłego prześwietlenia, nie poszerzając diagnostyki. Stwierdza zapalenie błony śluzowej żołądka i bezczelnie przekazuje cierpiącemu tacie informację, że wezwał pogotowie bezpodstawnie, albo, że tutaj to oni stawiają warunki... Słowa, które padły z ust Pana G. potwierdzają tylko fakt, że nie nadaje się on do pracy i zawodu lekarza. Włos się jeży na głowie. Wyobrażam sobie, co musi czuć cierpiący pacjent, kiedy słyszy takie podsumowanie wezwania przez siebie pogotowia ratunkowego... Tego dnia SOR Placówki, o której mowa, nie był przepełniony pacjentami, więc usprawiedliwienie, które często pada o nawale pacjentów, nie  ma uzasadnienia.

Kolejnego dnia po ciężkiej nocy ponownie przyjeżdża pogotowie. Stan taty jest już bardzo ciężki, ciśnienie 60/30, odjeżdża do tej samej placówki na sygnale. Zostaje przeprowadzony tomograf, który wykazuje płyn w brzuchu, podejrzewano sprawę nowotworową. W kolejnej dobie przeprowadzono tacie operację, odessano płyn, wzięto wycinki do badania histopatologicznego. Rozmowa z lekarzami operującymi nie daje cienia nadziei, w zasadzie nie trzeba było o nic pytać, bo po wyrazie twarzy wiedzieliśmy wszystko. Ostatnie namaszczenie, moje ostatnie spotkanie z tatą żywym..., bardzo ciężkie doświadczenia... W poniedziałek według szpitala był zdrowy, we wtorek nowotwór, a w środę niemalże składano nam kondolencję w tymże szpitalu... W sumie trudno się dziwić, że tak wielu ludzi boi się lekarzy, szpitali itd. Myślę, że bardziej od informacji o poważnej chorobie, boją się tego jak zostaną potraktowani później…

Powyższe zarzuty do nowotomyskiego szpitala, konkretnego lekarza, którego nazwiska nie podałam, a który to postawił błędną diagnozę, zaniedbał standardy postępowania wynikające z karty praw pacjenta, to nie wszystko... Nie znam się na chorobie nowotworowej, ani na RZS, ale trochę znam się na cukrzycy, bo w końcu żyję z nią prawie 25 lat. Jako cukrzyk, bez wykształcenia medycznego jestem w stanie wiele wywnioskować.

Tutaj fragment listu jaki skierowaliśmy do Dyrektora Placówki:

„Zlekceważone zostało przez lekarzy i pozostały personel: oddziału ratunkowego, następnie chirurgicznego oraz anestezjologii i intensywnej terapii kolejne, poważne, przewlekłe schorzenie DM T 1, na które Pacjent chorował ponad 30 lat - pomimo uprzedniego poinformowania o jego istnieniu. Podczas pobytu zrobiono tylko 2 pomiary poziomu glukozy we krwi, które wynosiły odpowiednio 280 i 296 mg/dl. Przez ponad 2 doby Pacjent nie otrzymywał insuliny. Pacjent leczony był przez wiele lat metodą intensywnej insulinoterapii, co wymagało skrupulatnego monitorowania poziomu glukozy. Dokonane pomiary wskazują, że glukoza wykazywała trend rosnący. W zastosowanym leczeniu, o którym mowa w dokumentacji medycznej, nie podawano insuliny, co jest poważnym błędem w leczeniu cukrzycy typu 1. Na żadnym z wypisów oraz w szczegółowej dokumentacji medycznej, nie wspomniano o cukrzycy, co świadczy o fakcie jej całkowitego zlekceważenia podczas pobytu w szpitalu, co potwierdza hiperglikemia. Jedyne dokumenty, w których istnieje  wzmianka o cukrzycy, to karty informacyjne zespołu ratownictwa medycznego, w których widnieje kolejny rażący błąd, który potwierdza, że ZRM nie przeprowadził prawidłowo wywiadu z Pacjentem. Pacjent w wieku 63 lat został, rutynowo potraktowany jako ten z cukrzycą typu 2. Ognisko zapalne, jakie występowało w organizmie Pacjenta, wymagało szczególnej kontroli poziomów glukozy oraz insulinoterapii.  Wspomniana wyżej hiperglikemia i brak monitoringu, których dopuścił się szpital, na pewno wpłynęły niekorzystnie, na i tak ciężki stan zdrowia Pacjenta, zmniejszając jego szanse na jakiekolwiek rokowania. Poza tym, przysporzyły mu cierpienia oraz znacząco pogłębiły i przyśpieszyły wystąpienie dalszych komplikacji zdrowotnych, do jakich doszło, a mianowicie, ostrą niewydolność oddechową i niewydolność serca.”

Szczerze nie rozumiem jak taki Szpital i to co się w nim dzieje ma prawo bytu. Mój tata nie jest odosobnionym przypadkiem, gdy w powyższej placówce zachodzi rutynowy proceder:

 1. Pogotowie.

 2. Zgon…

Poza tym w szpitalu dochodzi do rażących pomyłek chociażby jak ta z wydaniem zwłok do pochówku: link do artykułu

Pacjenci nie mają się nawet do kogo zwrócić, bo Pełnomocnikiem ds. Praw Pacjenta jest Dyrektor szpitala, a ten zawsze będzie stał po stronie placówki, a nie pacjenta... Można zwalać na winę systemu. Moim zdaniem, jeżeli ktoś sobie nie radzi w danym miejscu, powinien z niego odejść. Zwłaszcza, że praca lekarza, czy pozostałego personelu medycznego wymaga przede wszystkim bardzo dużej odpowiedzialności, bo decyduje o najważniejszych wartościach - zdrowiu i życiu pacjenta. Nowotomyski Szpital wygląda tylko z zewnątrz dobrze. Brak konkurencji dla tej placówki, jak pokazuje m.in. przykład mojego taty, czyni ją wybitnie niekompetentną i pozbawioną empatii oraz właściwego podejścia do chorego i cierpiącego człowieka.

Zdecydowałam się z Wami podzielić tym trudnym, osobistym doświadczeniem, bo to wszystko nie musiało tak wyglądać... Być może mogliśmy jeszcze porozmawiać z tatą po operacji, chociaż przez chwilę...

”Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…”

_______

Szanowni Czytelnicy oraz Komentatorzy!!

W momencie kiedy decydujecie się na pozostawienie swojego wpisu, proszę o rzeczowe i merytoryczne adnotacje co do tematyki danego artykułu. Proszę swoimi wypowiedziami nie obrażać mienia osób, w tym przypadku Pracowników SP ZOZ w Nowym Tomyślu z imienia oraz podając prywatne szczegóły z ich życia. Wszystkie tego typu wypowiedzi będą usuwane przeze mnie w trybie pilnym. 

Z poważaniem i wyrazami Przeprosin
Anna Antkowiak