WAŻNE BY WIDZIEĆ DOBRO…

Witajcie,

Jest takie powiedzenie „co cię nie zabije to cię wzmocni”. Zgadzam się z nim, jak pewnie wielu z was, aczkolwiek kiedy po raz kolejny natrafiam na swoją życiową poprzeczkę, która często krzyżuję me plany, trudno mi wierzyć w jego moc. W końcu istnieją też granice wytrzymałości…, a wobec pewnych postępów choroby jesteśmy niestety wciąż bezsilni. Tak też bywało u mnie…

Dzisiaj chce podzielić się jednymi z najtrudniejszych momentów w mojej dotychczasowej drodze z cukrzycą, których było wiele i tak naprawdę mogłabym śmiało napisać książkę na ten temat. Z tych jednak najbardziej trudnych okazał się dla mnie czas, w którym to, przyszło się mierzyć z poważnym powikłaniem cukrzycowym jakim jest retinopatia cukrzycowa, a więc zmiany na dnie oka, które mogą doprowadzić do całkowitej utraty wzroku. Zanim jednak takie zmiany się pojawią, trzeba sobie na nie solidnie zapracować, tak też było i w moim przypadku. Dziesięcioletni bunt wystawił w końcu swoja fakturę, na którą składały się wahania cukru w granicach 400-500 mg%, a często nawet i ponad te poziomy, a w dalszym swoim negatywnym postępowaniu poniżej 100 mg%. Jak zapewne wiecie, stany niedocukrzeń są dużo gorsze dla naszych oczu od tych wyższych poziomów. Wysokie poziomy powodują powstawanie patologicznych naczyń, stany niedocukrzeń z kolei, kiedy jest już zdiagnozowana retinopatia proliferacyjna, pękanie tych naczyń, a w konsekwencji wylewami krwi do ciała szklistego. Właśnie wtedy kiedy u mnie zaczęły pojawiać się częste krwotoki, które na początku przybierały postać lekką i wchłaniały się dosyć szybko, byłam jeszcze w stanie to znosić i normalnie funkcjonować. Poważny problem nastąpił kiedy to wylewy były coraz częstsze i trudne do wchłonięcia. Jeden krwotok nie zdążył zniknąć, pojawiał się kolejny, a ja czułam ogromną bezsilność wobec tego co się działo, jednak, czy tak naprawdę do końca byłam bezsilna? Niestety nie, byłam na etapie kopania sobie swojego dołka do trumny. W tym samym czasie pojawił się u mnie problem zaburzeń odżywiania, razem to wszystko tworzyło bombę z tykającym zegarem. Do dnia dzisiejszego pamiętam te uczucia, które mi towarzyszyły kiedy to wychodząc z domu z jednym krwotokiem w oku, na które widziałam w 1/3, w drugim trochę lepiej, ale bez szału, zastanawiając się, czy będę w stanie wrócić o własnych siłach, były jednymi z najgorszych. Sytuacja, kiedy to na Dworcu Głównym w Poznaniu stając przed tablica, chcąc sprawdzić dokładną godzinę i peron odjazdu mojego pociągu, i niestety, nie jestem w stanie samodzielnie odczytać tych informacji, była straszne i do dnia dzisiejszego pamiętam jak smakowała ta bezradność, kiedy to „Zosia Samosia”, musi prosić o pomoc, do czego też musiałam dojrzeć. Wiecie, że proszenie o pomoc, nawet  w tych skrajnych sytuacjach wcale nie było dla mnie takie proste, ale o tym może innym razem. Takich i podobnych momentów bezradności było sporo i tak jak wspomniałam śmiało mogłabym napisać o nich książkę.  Nie poddawałam się jednak, każdy kolejny krwotok, z jednej strony mnie osłabiał, a z drugiej determinował do walki, która często bywała żmudna, monotonna, męcząca i przepełniona mnóstwem upadków. Wstawałam, lecz tylko na chwilę, po czym znowu upadałam, niestety na jeszcze dłużej. Jeden krok do przodu, trzy do tyłu. Jedyne co dawało mi ukojenie i ucieczkę to były właśnie zaburzenia odżywiania, bulimia pomagała na chwile zapominać o trudnych emocjach jakich wówczas doświadczałam, ale też i tych nie przepracowanych wcześniej. Natomiast  w epizodach anoreksji nie czułam już nic, żadnych uczuć, emocji z głodem włącznie. O tych poważnych zaburzeniach w innym poście. Droga do prostej była bardzo długa, często kręta, wymagała zaangażowania mnóstwa osób, tutaj po raz kolejny podkreślę wkład Zespołu Lekarzy Kliniki Diabetologii w Poznaniu im. Franciszka Raszeii, którzy to z pełnym zaangażowaniem wspierali mnie jak tylko mogli, moim lekarzom okulistom, jak i tym wszystkim z którymi toczyłam swoją walkę i których wtedy napotykałam na tej ciężkiej drodze. Wymienić każdego z osobna byłoby ogromnym dla mnie zaszczytem, ale Ci najważniejsi i tak wiedzą ile dla mnie znaczą, i ile im zawdzięczam. Poza tym nie zapominajmy o jednej ważnej rzeczy w tym wszystkim. Wsparcie jest mega ważne i bez niego jest bardzo trudno, często niemożliwie, ale najważniejsze jest zawsze to, co jest w nas samych. Można mieć za sobą całą masę najlepszych specjalistów, przyjaciół itd., ale jeżeli my sami nie będziemy chcieli wprowadzić pozytywnych zmian w naszym życiu to nic ci wszyscy nie znaczą. Każdy człowiek, zdrowy, chory  musi mierzy się z czymś w swojej codzienności. Jedni maja łatwiej w jednych kwestiach, inni w zupełnie innych, ale każdy, każdego dnia musi z czymś sobie radzić i pokonywać własne słabości. Najważniejsze chyba w tym wszystkim jest to, aby mieć świadomość swoich dobrych i złych stron, aby móc wykorzystywać to co dobre w pokonywaniu tego co złe, jak i to, aby każdą pomocną dłoń wykorzystać dobrze. W moim życiu, z jednej strony dążyłam do autodestrukcji, ale z drugiej strony, mam ogromne pokłady determinacji i uporu, które wtedy bardzo mi pomogły. Mogłabym dalej pisać, ale staram się ograniczać swe posty, więc jeśli ktoś z Was ma ochotę dowiedzieć się czegoś więcej, czy po prostu w chwili obecnej toczy walkę z jakimś demonem życia i potrzebuję jakiejś pomocy to zapraszam do kontaktu mailowego. Tymczasem dobrego na pozostała część weekendu.

Pamiętajcie też jedno, może dzisiaj trudno jest Wam dostrzec światło, ale ono świeci, tylko czasami trochę dalej niż byśmy tego chcieli.

Pozdrawiam, Ania :)