Aktywność fizyczna jako niezbędny element leczenia cukrzycy.

Witajcie,
Listopad jest miesiącem szczególnym dla cukrzycy, bo wiele się o niej mówi, pisze, czyta… 14 listopada, a więc dwa dni temu miał miejsce Światowy dzień walki z cukrzycą. Nie będę się dzisiaj rozpisywać, zostawiam to na kolejny artykuł. Dzisiaj pragnę skupić się na tym, co jest jednym z ważniejszych elementów umożliwiających dobre wyrównanie metaboliczne cukrzycy, a więc na systematycznej aktywności fizycznej. Jest to jeden z ważniejszych elementów zaraz po insulinie, ale chyba jeden z trudniejszych do wdrożenia w życie. Postaram się zatem po raz kolejny pokazać Wam słodkim Przyjaciołom, że się da, że można i co ważniejsze, że to przynosi efekty. 


Pacjenci z cukrzycą, jeśli chodzi o poziom aktywności sportowej, nie różnią się od pozostałej części społeczeństwa. Może tylko pod tym względem, że z cukrzycą jest rzeczywiście trudniej w sporcie. Boimy się spadku cukru, zastanawiamy się co z insuliną, co zjeść, czego lepiej nie, a ile to, a ile tamto. Kolejna obiekcja - a czy po wysiłku nie będę miał nieprzewidzianego spadku cukru itd. itd. Natomiast zarówno wśród nas diabetyków, jak i osób zdrowych istnieją dwa podziały. Część osób, która sport uprawia, robi to często wręcz wyczynowo, a pozostała część woli 200 metrów, które ma do sklepu przejechać samochodem. Niestety coraz trudniej znaleźć tych, którzy podchodzą do tematu aktywności fizycznej czysto rekreacyjnie. Nie twierdzę, że ich w ogóle nie ma, ale naprawdę stanowią mały odsetek. 

Wystarczy, że przyjrzę się sama sobie, zamiast próbować oceniać zjawisko zwane fiksacją sportową, a być może nawet uzależnieniem. Zaczęło się od spaceru, później rekreacyjnej przejażdżki na rowerze, następnie pierwsza przebiegnięta dyszka, półmaraton, a później już to nie wystarczało i poprzeczka wciąż rośnie. Pokonałam jednak drogę, od rekreacji po wyczyn, a nie odwrotnie, ponadto uprawiam dwie dyscypliny sportu kolarstwo i biegi długodystansowe. Może dlatego, że szybko nadmierna dawka treningu doświadczyła mnie kontuzją, dzięki temu dzisiaj wiem, że trening mieszany jest najbezpieczniejszym dla zdrowia i najbardziej racjonalnym podejściem do sportu, z naciskiem oczywiście na główną dziedzinę.

Dobrze, to by było na tyle jeżeli chodzi o moje zdanie. Czas skupić się na samej istocie aktywności fizycznej w leczeniu cukrzycy. Wielokrotnie już pisałam o tym jak podejść do treningu, kiedy to ktoś zaczyna swoją przygodę ze sportem, zarówno od strony mentalnej jak i modyfikacji insuliny. Podkreślam też zawsze, że to co u Kowalskiego sprawdza się idealnie, nie oznacza, że u kolejnej osoby będzie miało ten sam efekt. Warto jednak eksperymentować, bo tylko metodą prób i błędów da się wypracować idealny mechanizm postępowania w treningu cukrzyka. Nic nie zastąpi życiowego doświadczenia, żadna mądra książka, ani mądry trener. Aczkolwiek na pewno mogą pomóc i są często wyjściowym niezbędnym elementem.

Motywacja i samodyscyplina to najtrudniejsze sprawy w tym, aby być aktywnym. Nie tylko w niedzielę pójść z rodzinką na spacer, czy raz dziennie na spacer z psem. Nasz aktywność, a przede wszystkim nasza cukrzyca, każdego dnia potrzebuje insuliny. Potrzebuje jej każdy organizm, cukrzyk z typem 1 podaje ją w iniekcjach, cukrzyk z typem 2 może wyrównywać cukier tabletkami, są jeszcze inne odmiany cukrzycy, ale o nich może w innym artykule. W każdym przypadku odpowiednia dawka ruchu przyczynia się przede wszystkim do lepszego samopoczucia i fizycznego i psychicznego, ale też powoduje, że potrzebujemy mniej insuliny, mniej leków. Czy nie jest to dobra motywacja?

Można oczywiście podawać insulinę, spożywać posiłki, ale z czasem podajemy leków coraz więcej, bo pojawia się często insulinooporność, efekt brzasku, czy zwykłe lenistwo. Oczywiście, że łatwiej i szybciej jest zaaprobować sobie kolejne jednostki insuliny i zostać na wygodnej kanapie, fotelu, niż wyjść na godzinny spacer, zrobić kilka kilometrów na rowerze, czy krótką przebieżkę. W końcu wymaga to wysiłku, czasu oraz wyjścia poza strefę komfortu. 

Dla mnie też wyjście poza strefę komfortu było bardzo trudne. Wcale wcześniej nie byłam jakoś super aktywna. Oczywiście jako dziecko lubiłam śmigać na rowerze, czerwonym składaku, pamiętam to do dzisiaj.  W momencie kiedy zachorowałam, a później  zaniedbałam swoją cukrzycę sporo przybrałam na wadze. Nic mi się nie chciało, czułam się apatyczna, a z lekcji wychowania fizycznego uciekałam, albo pisałam zwolnienie. Dopiero później, po niemalże 15 latach życia z cukrzycą, pojawiły się  spacery, niby żaden wysiłek można powiedzieć, ale jednak trzeba było coś zrobić, zwyczajnie ruszyć tyłek. Zamiast wsiąść w autobus, tramwaj, wstać wcześniej i drogę na uczelnię pokonać pieszo. Widziałam i przede wszystkim czułam, że kiedy wybieram ruch, mam lepsze samopoczucie, więcej mi się chce, a moje cukry są zdecydowanie lepsze. Pierwsze kroki jeśli chodzi o aktywność wyglądały właśnie tak: spacery i jazda na rowerze. Trochę zleciało czasu zanim zrozumiałam czym jest sport w cukrzycy i jak jest ważny zarówno dla zdrowia fizycznego jak i psychicznego. Dziś korzystam z efektów systematycznej aktywności. Spodobał Ci się mój artykuł? Zostaw komentarz, a ja napiszę do Ciebie ;)

Pozdrawiam, Ania ;)

Komentarze

Popularne posty