Hipoglikemie.

 

Witajcie

Zazwyczaj z końcem roku robię pewnego rodzaju podsumowanie. W tym roku jest to szczególnie trudne, bo w końcu tak niewiele zależało ode mnie. Chciałam..., a  mogłam niewiele, zupełnie odwrotnie do czasów, kiedy nie potrafiłam i w pewnym sensie nie chciałam wykorzystywać możliwości jakie dawało mi życie. Uznam ten rok za kolejną lekcję życia i to taką, która daje mi odpowiedź na prawdziwe wartości i cele, których w życiu pragnę, a od których tak usilnie uciekałam. Podróż w głąb siebie to czas, gdy bez pośpiechu mogłam poczuć i zaobserwować siebie, stając twarzą w twarz z własnymi lękami i potrzebami…. To mój plus jaki dał mi rok 2020. Pod kątem sportu dał mi tysiące kilometrów na rowerze, wspaniałych tras, doznań oraz cukrzycowych doświadczeń… Dzisiaj o tych ostatnich, bo w końcu to blog o cukrzycy i to ona, cukrzyca, co by się nie działo, gra pierwsze i ostatnie skrzypce…

W tym roku obchodziłam swoje 26 urodziny z cukrzycą. Wiek fajny, ale kiedy spojrzę za siebie to zdecydowanie nie chciałabym dzisiaj mieć 26 lat. Byłam z jednej strony bardzo poobijana, z drugiej bardzo głupia i ślepa na to co w życiu najważniejsze. Z cukrzycą jestem na etapie, w którym funkcjonuję przy bardzo niskich wartościach glikemii. HbA1c super- 5,9, a mimo to w tym roku do tej pory zaliczyłam 3 nieprzyjemne epizody hipoglikemiczne. 

Epizod nr 1…

Piękny majowy dzień, dokładnie 9 dzień miesiąca, 1 rocznica śmierci mojego taty. Wychodzę na spacer z psem i po kilku minutach osuwam się na ziemię. Urodzona jestem 13-tego, mam dużo szczęścia, więc trafiam na świadomych ludzi, którzy udzielają mi pierwszej pomocy, wzywają pogotowie. Wychodzę z epizodu cała, ale z pewną traumą…

Po tym incydencie miał być szpital, ale uznałam, że nie jestem w stanie się podporządkować obostrzeniom covidowym, więc podkręciłam samokontrolę. Nie żałuję, bo maj jest zbyt pięknym miesiącem na hospitalizację…, zwłaszcza w czasie zarazy.

Lato, wszystko zaczyna się jakoś lepiej układać, nie jest to może norma, ale chociaż odrobinę przypomina dla większości normalność jaką znamy i za jaką tęsknimy. Jak nigdy łączę pracę, solidne kilometry oraz fajne trasy, potrafiąc wszystko zgrać w czasie i czując ogromną satysfakcję.

Epizod nr 2…

26 listopad, krótko przed wyjściem z domu mój glukometr wskazał 135 mg%. Upłynęło może 15-20 minut i odczułam niedocukrzenie. Poziom glukozy był już tak niski, że moja ingerencja nie obyła się bez reakcji otoczenia w sklepie. Okropne uczucie kiedy wiesz, że jest źle, ale… No właśnie, chcesz za wszelką cenę uniknąć interwencji medycznej w tych chorych i dziwnych czasach, czy może za wszelką cenę chcesz udowodnić, że zawsze panujesz i zawsze dasz sobie radę, bo tylko ja wiem, co się dzieje i czego mi trzeba. Teraz z perspektywy czasu patrzę na to inaczej, może wtedy, kiedy upadłam na ziemię i czułam się bezradna, wystarczyło tylko wydobyć - jestem cukrzykiem i potrzebuje czegoś słodkiego do wypicia, bo to byłam w stanie zrobić, zwłaszcza kiedy obsługa sklepu zapytała mnie, czy mi nie pomóc, czy może wezwać pogotowie… Było mnie stać odpowiedzieć, niczego nie potrzebuję i zmobilizowałam się maksymalnie resztkami sił, aby wstać i w niełatwych okolicznościach zdobyć puszkę coca-coli, która uratowała mi życie. 

Epizod nr 3 -  mam nadzieję, że ostatni w tym roku…

28 listopad, sobota, postanowiłam odwiedzić mamę. Wracamy, bez zbędnej analizy czasowej, która na pewno ma znaczenie w tym wszystkim, ale w tym epizodzie chcę zwrócić uwagę na zupełnie coś innego. W pewnym momencie spaceru zaczynam odczuwać bardzo niski poziom glikemii. Nie reaguję tylko dlatego, aby nie usłyszeć od mamy- „znowu ci cukier spadł”. Mój lęk w tym momencie bardzo dużo mówi o relacji oraz stosunku mojej mamy do cukrzycy. Następuje chwila, kiedy czuję, że jestem na granicy i mimo lęku przed reakcją mamy wyciągam sok z torby, piję. Niestety było już za późno, po przejściu kilku metrów dostaję głupawki, moja mam myśli, że sobie z niej jaja robię na parkingu ląduję pomiędzy dwoma samochodami  jak pijak, obijając się o nie. Największym zmartwieniem mojej mamy jest fakt, że ktoś przechodzi i ten ktoś pomyśli, że jestem pijana. 

Po tych niebezpiecznych sytuacjach postanowiłam położyć się w szpitalu. Zredukowano mi wlew, zbijam już nie na 30, a na 40 mg % i wiem, że muszę kłaść jeszcze większy nacisk na monitoring glikemii. Moje doświadczenia pokazują, że cukrzyca nie odpuszcza nigdy, to nie coś, z czym można  iść na  kompromis etc., ale na pewno jest to choroba, z którą można współpracować i mierzyć się, wstawać jak upadniesz i dążyć do celu. Moja też refleksja, mierzyć się z tym wszystkim jest o wiele łatwiej, kiedy jest wsparcie i można liczyć na zwyczajne podanie dłoni,  a nie zadanie ciosu…. Refleksja roku, czasami obca dłoń pozbawiona komentarza jest objawieniem, a dłoń, którą znamy, może być zwątpieniem… Życzę Wam jak najwięcej tych dłoni, które leczą i dodają wiary w ludzi i jutro. Dzisiaj bardzo wielu z Was, boi się korzystać z opieki medycznej, hospitalizacji, to lęk, który paraliżuje, ale w sytuacji patowej, jesteśmy tylko ludźmi, którzy nie są w stanie panować już nad niczym. Mimo, ze ¾ mojego artykułu nie zaliczę do tych  motywujących, ale to moje życie, gdzie oprócz sportu, irytacji na to na co nie mam wpływu, jest samo życie… Kończąc w tym roku, życzę Wam Wszystkim i każdemu z osobna Dobrego, albo trafniej Lepszego czasu w Święta, niech wszystkie troski i zmartwienia odejdą na dalszy plan… Wraz z pierwsza gwiazdką powtórzę swe życzenia…

Drogi Święty Mikołaju!!

Jestem już dużą dziewczynką, dorosłą kobietą, która dopiero dzisiaj, w wieku 36 lat pragnie złożyć prośbę o prezent.
Jakoś wcześniej nie czułam potrzeby prosić, bo wszystko czego pragnęłam zależało od mojej wiary, pracy oraz szczęścia bądź jego braku...
Nie chcę domu, samochodu, klejnotów, szat i poklasku... Mieć można wszystko i czuć ogromną pustkę...
Nie chcę uznania, przyjaźni, miłości, bo to nie targ, gdzie wybieram, oczekuję, płacę i idę dalej. W życiu są wartości, które nie mają ceny i dalekie są od praw popytu podaży...
Nauczono mnie jednego, największe wartości to zdrowie i życie. Nie zaprzeczę. Dlaczego zatem tylu żywych, tylu zdrowych tułaczy życia jest ślepcami nieczułymi na siebie, na innych?
Czasami nie rozumiem, próbuję, ale nie jestem w stanie... Jestem tylko człowiekiem z cała masą ułomności...
O co proszę?
-Proszę o to, aby życie było wolnością, nie przedmiotem, a czasami nawet podmiotem politycznych przepychanek!
- Proszę o wybór, który jest moim wyborem, a nie tych, którzy „wiedzą lepiej”  z  własnego punktu siedzenia, bądź leżenia!
- Proszę o nie robienie z Polaków Kretynów, Debili za których ich uważacie! Jesteśmy Dobrzy, Mądrzy i Inteligentni oraz Przedsiębiorczy!!!!
- Proszę o zwrócenie mi i milionom Polaków prawa do pracy, prowadzenia działalności gospodarczej i zarabiania na siebie, rozwijania się, a nie żebrania!!
- Proszę o Tolerancję i Akceptację tego kim jestem!!
- Proszę tylko o tyle i aż tyle...

Święty Mikołaju!!!
Do 24 grudnia zrób wszystko, abyśmy my, zwykli zjadacze chleba, ujrzeli tą upragnioną pierwszą gwiazdkę na niebie i poczuli Nadzieję!!!

Z poważaniem
AA